W tym momencie zwróciłem uwagę na badania mózgu nad postacią, zasadniczo główną postacią. Każdy z zatrzymanych przedstawionych w „Symetrii” ma swoje obrzydliwe wydarzenia, a jednak widzimy, że próbują dążyć do etycznej jakości więzienia (o czym nieco później). Co więcej, z jakiego powodu Łukasz (Arkadiusz Detmer) jest najbardziej intrygujący? Na początku jest całkowicie niezdolny do zamknięcia się w nowej rzeczywistości, napotyka migawki załamania, by w końcu zrozumieć swoją pozycję i uznać ją. Co więcej, pomimo tego, że w ten czy inny sposób wtapia się w świat przestępczy, bez względu na to, że pozostaje tym, który możemy zdobyć. To on doświadcza transformacji, pyta, w końcu sprawia, że widzimy (podobnie w sensie ideologicznym) głęboką jakość decyzji dla celów.
W każdym razie najważniejszą rzeczą jest to, co widziałem pod koniec. Łukasz po raz pierwszy przedstawia swoją sytuację jako niedorzeczną i trwa dość długo w przekonaniu, że nic, co dzieje się wokół niego, nie ma rymu ani powodu. Dopiero po rozmowie z Davidem (Andrzej Chyra) zaczyna rozumieć, że wytyczne istnieją, ale są zmienne - są ustalane przez to, co nas obejmuje, że „otworzył się inny, dyskretny świat, w przeciwieństwie do wszystkiego, były inne odrębne prawa, różne tradycje, różne skłonności i refleks ... ”. Główną zaskakującą rzeczą jest to, że dziś możesz w każdym razie odkryć, że niezależnie od tego, czy istnieje w jakikolwiek sposób. Jest to jednak równość, równowaga, która standaryzuje nasze życie.
Chciałbym również nawiązać do specjalistycznej strony filmu. Wyjaśniłem na płynnych fotografiach, ale aby oddać hołd kapitałowi, należy wziąć pod uwagę, że nie powstałyby one bez wspaniałego oświetlenia i aranżacji. Podobnie muzyka Michała Lorenca, która oczywiście nie wyróżnia się, a jednak wzmacnia uczucia na jawie. Wreszcie tytuł aktorski. Również konsekwentnie mój duch kibicuje, że grają polscy specjaliści - każda z podstawowych postaci zasługuje na niesamowite uznanie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz